Redatelj Dominik Sedlar na domaće je filmske špice ušao početkom dvijetisućitih kao redoviti koredatelj tadašnjih projekata svog oca Jakova. Tih ranih dvijetisućitih Jakov Sedlar netom je izgubio poziciju koju je imao devedesetih, onu poluslužbenog Tuđmanova filmaša. U novim okolnostima počeo je u gustom i frenetičnom ritmu snimati niskobudžetske filmove koji su varirali žanrom i temom, ali su imali nešto zajedničko - bili su grozni. Bio je to period u kojem je Jakov Sedlar stekao status kakav ima danas, status treš kurioziteta domaćeg B filma.
Osim što su i tada bili politički priglupi, Sedlarovi su filmovi imali jedno neusporedivo svojstvo - bili su do rijetkog stupnja filmski nepismeni. Otac Sedlar bio je i...