Moji preci bili su pomalo kao one male ribe što provedu život plivajući oko jednog kamena. Unazad tri stotine godina svi su iz jednog sela kraj Imotskog. Niti su oni nekud putovali niti je njima netko dolazio. Bili su vrlo zaostali. Crkvene knjige bilježe da je jedan bio kovač i potkivač, iz čega se nesumnjivo može zaključiti da su poznavali željezo, ali po svemu drugome njihovi životi nisu bili mnogo drugačiji od života ljudi u kamenom dobu. Stanovali su u niskim, slamom pokrivenim kućama, kašljali su suznih očiju u dimu s otvorenog ognjišta i jednolično se hranili purom i divljim zeljem. Držali su dva, tri komada mršave stoke, primitivnim alatkama obrađivali neplodnu crvenicu, a u lošijim godinama, kad bi suša ili nametnici uništili ljetinu, ubili bi i ispekli...